‘गीत हे हळुवार माझे’

चन्द्रम्याच्या या रुपेरी चांदण्याने भीज तू
गीत हे हळुवार माझे पांघरोनी नीज तू

मंदश्या वाय्रासवे ही रातराणी डोलते
डोलताना सुरभीचे भांडार अपुले खोलते
उधळुनी देते सुगंधा, त्यात थोडी भीज तू
गीत हे हळुवार माझे पांघरोनी नीज तू

करपुनी टाकीत सॄष्टी दिवसभर जो कोपला
तो रवीही चांदण्याच्या गारव्याने झोपला
गारव्यामध्ये कशाला आठवावी वीज तू?
गीत हे हळुवार माझे पांघरोनी नीज तू

रात्र वैरी कधिच नसते, जाण तिज तू निजसखी
राहुनी जागी नको होऊ विसाव्या पारखी
काळज्या सोडून साया कर रिते काळीज तू
गीत हे हळुवार माझे पांघरोनी नीज तू